Als een bokser na een knock-out probeer ik terug te kijken naar de race van gisteren. Die bokser is figuurlijk, de knock-out was letterlijk. Maar daar straks meer over. Na de Gelreman in 2019 en de Frysman vorig jaar stond ik gisteren om 7 uur klaar langs de kade van de Maas in Maastricht voor mijn derde hele triatlon, deze keer de Ironman Maastricht. Ik had mij gepositioneerd in de groep van plan was om er 70 tot 80 minuten over te doen. Na een kwartiertje popelen langs de kant was het mijn beurt om te gaan. Een zogenaamde “rolling start” waarbij elke paar seconden een tweetal mocht starten. Ideaal voor mij, omdat er dan gelijk ruimte is om te zwemmen en niet het gestress tussen honderden andere nerveuze atleten. Ik had de slag snel te pakken en kon netjes doorzwemmen. Haalde af en toe een zwemmer in na 36 minuten was ik bij de rode boei die het keerpunt markeerde. Terug ging het twee minuten sneller en klokte ik naar volle tevredenheid 1.10 uur over de 3,8 km. Het was nog een aardig stukje lopen naar de kledingtassen en de omkleedruimte. Van te voren had ik mij al voorgenomen […]
Lees verderDe ijzeren man geveld
Je suis un VentouxMan.
Je suis un VentouxMan. Zou het goed Frans zijn? De Franse lerares en ik hadden geen match. Het werd nooit wat met die taal. Maar ik mag mij sinds vanmiddag een Ventouxman noemen, als finisher op de triathlon met deze naam. Het begon vanmorgen vroeg, in het Lac de Lapalud, een meertje nabij de kerncentrale Tricastin. Of het water daarom zo helder was heb ik niet durven vragen. Wel moest je voor alle zekerheid een mondkapje op, tot een minuut voor de start. Op zich ging het zwemmen wel lekker maar de tijd was ronduit slecht. 41 minuten over twee kilometer is minstens 5 minuten te langzaam. Coronaroosters van zwembaden, drukke maanden op het werk en een armblessure had mijn niveau doen dalen tot ver onder de maat. Het wisselen ging ook niet vlot, je armwarmers en een fietsshirt over je natte trisuit aantrekken is lastig. Wel noodzakelijk want de opgegeven temperaturen waren te laag om zomaar in een mouwloos pakje op stap te gaan. De eerste 60 km had ik gisteren al met de auto verkend en wist daardoor de lastige punten gemakkelijk te nemen. Daarbij stonden er vrijwilligers bij de gevaarlijke punten het verkeer tegen te houden. Na […]
Lees verderFrysman 2021
Een dag na de Frysman, tijd om even terug te kijken. Een stram lijf, pijnlijke pezen en wat kapotte tenen. Tijdens zo’n wedstrijd komt er altijd het moment met de prangende vraag waarom je dit alweer wilde. En een antwoord daarop komt dan niet. De vraag kwam na zo’n 21 km lopen. Pas op de finishlijn is er een deel van de mentale kwelling vergeten, als je als Frysman wordt binnengehaald. Ik kwam ongeveer als vijftigste het water uit. Het leek een ogenschijnlijke rustig IJsselmeer. Weinig wind, geen grote golven. Maar ik had ruzie met de golven die er wel bleken te zijn. Die kwamen in een ritme wat niet paste bij mijn slagritme. Een goede onderwaterdoorhaal zat er niet in, druk zetten op het water lukte niet. Navigeren ging prima, al gold dat niet voor de twee zwemmers bij mij in de buurt, die dan weer links, dan weer rechts van mij in de weg lagen. Met de geklokte 1.16 was ik niet tevreden maar tijd om mij er druk over te maken wilde ik niet nemen. Op naar het fietsen. Nu lag de wisselzone boven op It Reaklif dus moesten er nogal wat meters afgelegd worden om boven […]
Lees verderGelreman 2019
De pijn zal nog wel verdwijnen, maar zover is het nog niet. Dus een mooi moment om terug te kijken naar de uitdaging die ik mij voor dit seizoen had beloofd. Een hele triathlon. Halverwege jaren tachtig, na mijn finish in de eerste editie van de Triathlon van Spijkenisse keek ik vol bewondering naar mannen als Axel Koenders, Gregor Stam en Rob Barel. Een hele triatlon, dat was het echte werk. Het lag buiten mijn bereik, ver zelf. Misschien ooit.. Begin december kwam er op FB een berichtje voorbij van de Gelreman. Een hele triathlon met woorden als “kleinschalig en persoonlijk” in het bericht. Ik zag een doel voor 2019, maar gelijk de vraag: kan ik dit? Zwemmen is geen probleem. Een kleine vier kilometer zwem ik zo. Afgelopen jaren genoeg gezwommen met als hoogtepunten de oversteek van Den Helder naar Texel en de estafette over het IJsselmeer. Fietsen dan? Honderdtachtig kilometer, dertig per uur. Zes uur. Moet kunnen. Vergt de nodige tijd voor trainingen maar in een ver verleden fietste ik ook af en toe het IJsselmeer rond, tochten van 300+ km. En de trainingen in de zomer van 2018 voor de Mont Ventoux bevielen mij prima. Maar het lopen, dat is […]
Lees verderOp uitnodiging van Robert Nieuwland was ik samen met mijn vrouw naar Madrid gevlogen om mee te doen aan de Gran Trail Peñalara, een trail door de bergen van de Sierra de Guadarrama. Robert heb ik leren kennen in Ierland, tijdens het WK ultratrail. Ik mocht coachen en hij was één van de Nederlandse atleten. Alhoewel, Nederlands? Volgens mij spreekt hij rapper Spaans dan Nederlands. Indrukwekkend was dan ook dat hij alle Spanjaarden voorbleef tijdens dat WK. Ik hoefde voor mijn Spanje avontuur alleen mijn ticket te regelen en Robert regelde de rest. Hij is vorig jaar begonnen met Madrid Trailrunning, een reisbureau voor mensen die een hardloopvakantie of -weekend in de regio Madrid willen gaan doen. Na aankomst op het vliegveld van Madrid stond Robert klaar en werden we naar het prachtige B&B in Miraflores de la Sierra gebracht. De uitvalbasis voor de wedstrijd de volgende dag. Het hele weekend werd door Robert prima georganiseerd, dus als jullie zin hebben in een sportieve vakantie, kijk dan snel even op de site van Madrid Trailrunning: http://www.madridtrailrunning.com/ Maar dan de wedstrijd. De basis die je moet hebben voor een wedstrijd met vijfentwintighonderd hoogtemeters, 60 km lang, met de hoogste berg uit […]
Lees verderDe zoen van Mevrouw Knippenberg
Natuurlijk, de berichten vanuit de nacht zijn niet om blij van te worden. Slecht strand, zwaar, wind tegen. Maar dat is vrijdagnacht en nog voor IJmuiden. Het lijkt een moeilijke JKM te zijn voor de mannen en vrouwen die zich wagen aan de 100 mijlen. Ontspannen start ik voor de halve versie. Vijftig mijl, tachtig komma vijf kilometer. Een paar weken geleden had ik, kijkend naar de startlijst, mijzelf een plekje bij de eerste vijf bedacht. Maar met een linkerhamstring die zeurt bij tempo’s van boven de vijftien per uur en een Zes Uursloop van Stein die niet uit mijn systeem wil ben ik niet super. Ik zie in de Egmondstraat, enkele meters na het startschot de eerste lopers al bij mij weglopen. Nu is er altijd een deel dat te hard start. Ik kies mijn eigen tempo en loop in eigen wereld. Altijd aardig als medelopers een praatje maken maar van mij hoeft het niet. Laat mij maar mijn wereld zo klein mogelijk houden. Na ruim twintig kilometer is het duidelijk, dit zal niet mijn gloriemoment worden. De wind giert in de rondte. Windkracht vier, vijf. Wat maakt het uit. Het is een herrie en af en toe voel […]
Lees verderZes uren in Stein
Het plan was om een lekkere 6 uur te lopen. Gewoon op gevoel. Het was in eerste instantie prima weer, lekker zonnetje en weinig wind. De verzorging, clubgenoot Frans de Raadt en mijn dochter Sanna hadden een mooi stekje gevonden vlak voor het zwembad. Tafeltje uitgestald met eten en drinken. Met drie man sterk stonden we in ons clubtenue aan de start, Peter, die de 6 uur liep als voorbereiding op de 12 uur volgende maand en Andy Roodenburg, die zou starten op 12 per uur en later pas wilde versnellen. De eerste ronden gingen zo rond de vijftien minuten. Te snel? Misschien wel maar het liep prima zo. Na acht ronden was het tempo niet minder en na wat rekenen wist ik wel dat een clubrecord binnen de mogelijkheden lag. Die motivatie zorgde ervoor dat het derde uur het snelste uur werd. De marathondoorkomst ging in 3.14. Prima, maar in mijn achterhoofd spookte toch al dat vijfde uur. Vier uur tempo lopen is niet moeilijk maar een Zes uur begint pas na het vierde uur. Het tempo viel toch niet veel terug in dat vijfde uur, de omstandigheden waren gewoon slecht aan het worden. De zon was na het […]
Lees verderVijf-twaalf
Enkele jaren geleden maakte ik de keuze om mij meer te richten op het geven van trainingen. De consequentie was dat zelf gericht trainen over was. Al mijn energie gaat naar de talenten van onze MiLa-groep van CAV Energie en naar de bedrijven waarvoor ik via mijn bedrijf training geef. En daarnaast kost mijn rol in het Ultraplatform ook de nodige tijd. En ik wil niet zomaar training geven, ik wil weten hoe ik beter training kan geven dan andere trainers. Vanwege mijn achtergrond probeer ik de wetenschappelijke kant van de sport te begrijpen. En die insteek kost zoveel tijd dat naast het training geven zelf trainen amper lukt. Maar meters maak ik, met alle groepen tijdens de warming-up en cooling down, met bedrijvengroepen op de weg, met heen en weer lopen naar mijn werk of de training. En, als je acht trainingen in de week geef, dus ook heel veel losmaakoefeningen! Maar je kan nog zoveel wetenschappelijke ideeën lezen en doorvertellen, zelf ervaren is natuurlijk beter. Zo ben ik al een tijdje gecharmeerd van de onderzoeken die in Zuid-Afrika worden gedaan door de groep van Tim Noakes. Die kennis, en dan met name de onderzoeken naar de oorzaak van […]
Lees verderNummer Vier
It ain’t over till’ it’s over zeggen ze wel eens. Dat bleek tijdens de vijfde etappe van de Hardloopvierdaagse maar weer eens. Ik was in een strijd verwikkeld voor de derde plek bij de Masters Veertig-plus, zoals altijd de grootste categorie lopers en helaas ook de sterkste categorie. Nummer Eén was onbereikbaar. Voor iedereen, ook voor de jonkies van de categorieën senioren en de 35+. Ik had de derde etappe volle bak gelopen, tot grote schrik van mijn twee concurrenten, Nummer Drie en Nummer Vijf in het klassement. Argwanend werd ik in de gaten gehouden. Voor de vierde etappe, een tijdloop over 8,7 kilometer scheelden we onderling een seconden of veertig. Na die etappe was Nummer Drie Nummer Vijf geworden en Voorheen Nummer Vijf mocht zich Nummer Drie noemen. Ik bleef netjes vierde. Maar Nummer Drie en Nummer Vijf kenden elkaar goed. Twee lopers uit de regio en ervaren H-4-D lopers. In die vijfde etappe, bijna 19 km, moesten Nummer Vijf en ik, Nummer Drie al vlot laten gaan. Hij was in groeiende vorm. Geen houden aan dus. Ik had sowieso geen zin om een strijd aan te gaan voor een plek om de vierde en vijfde plek. Als het […]
Lees verderUTMB 2008, de wedstrijd.
De lijst van favorieten op de deelnemerslijst de zesde editie van The North Face Ultra-Trail du Mont-Blanc was indrukwekkend. Zo was de oude Italiaan Marco Olmo weer van de partij, de winnaar van de vorige twee edities van de 166 kilometer lange trail door het Mont-Blanc massief. De zestigjarige vegetariër liep de omloop door Frankrijk, Italïe en Zwitserland in 2007 in 21 uur 31, met bijna een uur voorsprong op de Duitser Jens Lukas en de Franse hoop Nicolas Mermoud. Die laatste twee gingen dit weekend voor de herkansing. Een andere oud-winnaar is de sympathieke Dawa Sherpa. De tegenwoordig in Zwitserland wonende bergkoning is geboren en getogen op de ruim tweeduizend meter hoge flanken van de Everest. Sherpa won de 2003 editie. Naast Sherpa stonden op de startlijn ook de winnaar van 2004, Vincent Delebarre en Christophe Jacquerod, de Zwitser die in 2005 als eerste wist te finishen. De eerste startrij werd verder aangevuld met Topher Gaylord van het North Face team en een van de sterkste Amerikaanse ultralopers, Scott Jurek. Naar Jurek werd door veel mensen met belangstelling naar uitgekeken. In hoeverre kon de winnaar van diverse van de zwaarste ultralopen van de wereld (Spartathlon, Badwater, Hardrock 100, Western […]
Lees verder